صد سال دگر: از گنجینه اشعار تازه چاپ شده نیما

ماه 

چه فرح‌آور است ماه امشب        که فکنده است روی ساحل نور

کرده از راه تازه‌شهر بر آب           اینقدر نازدار و شوخ عبور

گاه در پای ابر  پنهان است          گاه دارد میان آب ظهور

زابر تا روی آب یکقدم است          که تواند قدم نهاد از دور

آنچنان تابد او  بر  این امواج          که تو گوئی شکسته جام بلور

از پس و پیش ابر در دریا             آژده ساخته برنگ سمور

تا شود روی آب رنگارنگ              می‌کند جلوه‌های جوریجور 

منظری سرد از ره نزدیک            شعله[ای] بس دراز از ره دور

هیچ می‌دانی از  برای چه هست   اینهمه ناز و دلبری و غرور

تا تو از خانه سر برآری باز            نگذاری دلی چنین مهجور 

نکنی عمر خود به خواب تلف         نخزی سوی لانه چون زنبور

شب ۳۱/اردیبهشت/ ۱۳۱۱

صفحه ۱۴۱

 «صد سالِ دگر: مجموعه ای از اشعار منتشرنشدۀ نیما یوشیج»  به تصحیح سعید رضوانی و مهدی علیائی مقدّم

 این کتاب که بیش از یکصد شعر از بنیانگذار شعر مدرن فارسی را دربرمیگیرد، براساس دستنوشته های نیما در گروه ادب معاصر فرهنگستان تدوین شده است. نخستین شعر مورّخ سال ۱۳۰۱ شمسی و آخرین شعر مورّخ ۱۳۳۶ است. با توجّه به اینکه نیما «افسانه» را در سال ۱۳۰۱ سرود و به سال ۱۳۳۸ درگذشت، میتوان گفت دفتر حاضر نمونه ای است تقریباً متعلّق به سراسر دوران زندگی او درمقام شاعری نوآور و شناخته شده.

شعرها به لحاظ قالب جلوه گاه تنوّع کار نیما در دوران یادشده اند. اشعار در قالبهای کلاسیک و نوقدمایی و قالب مشهور به نیمایی سروده شده اند. مضامین آنها نیز گوناگون و متفاوت است. جنگ، فقر، استبداد، عشق و طبیعت ازجمله مضامینی هستند که ﺗﺄمّلات شاعر وقف آنها گشته است. در عین حال مسائل سادۀ زندگی روزمرّه نیز الهام بخش وی در سرودن بخشی از شعرها بوده است.

...

آب چو شد لطیف در دل کوه          رخنه کرد و برون دوید چو تیغ

اشک من تیغ تیز آب‌نما است        که بدرد چو برق سینه میغ 

...

نیما، صفحه ۳۱ با عنوان دسته گل