کوشش و امید

ملک‌الشعرای بهار » مثنویات

 ترجمه از یک قطعه فرانسه

جدا شد یکی چشمه از کوهسار          به ره گشت ناگه به سنگی دچار

به‌ نرمی‌ چنین گفت با سنگ سخت‌:     کرم کرده راهی ده ای نیک‌بخت

جناب اجل کش گران بود سر                زدش سیلی وگفت‌: دور ای پسر!

(گران سنگ تیره دل سخت سر       زدش سیلی و گفت : دور ای پسر)

(نجنبیدم از سیل زورآزمای               که ای تو که پیش تو جنبم ز جای)

نشد چشمه‌ از پاسخ‌ سنگ‌، سرد         به کندن دراستاد و ابرام کرد

بسی کند وکاوید وکوشش نمود            کز آن سنگ خارا رهی برگشود

زکوشش به‌ هر چیز خواهی رسید         به‌هر چیز خواهی کماهی رسید

بروکارگر باش و امّیدوار                         که از یاس جز مرگ ناید به‌بار

گرت پایداریست در کارها                      شود سهل پیش تو دشوارها

مطالب قرمز رنگ در گنجور نیامده است
http://ganjoor.net/bahar/masnavibk/sh73