آبم ببر

عطار

عشق آبم برد گو آبم ببر                  روز آرام و به شب خوابم ببر

چند دارم تشنهٔ لعل تو جان              جان خوشی زان لعل سیرابم ببر

من کیم خاک توام بادی به دست        آتشی در من زن و آبم ببر

نی خطا گفتم که در تاب و تبم          می‌نیارم تاب تو تابم ببر

چند تابد دل ز تاب زلف تو                 تاب دل از زلف پرتابم ببر

هستم از عناب تو صفرا زده              این همه صفرا ز عنابم ببر

غرقهٔ دریای عشقت گشته‌ام            دست من گیر و ز غرقابم ببر

چون کمان شد پشت عطار از غمت    زین میان چون تیر پرتابم ببر

 دیوان اشعار، غزلیات،غزل شماره 393

منبع: گنجور