نادره بدیعی

بخشی ازشعربلند جشنواره لعل بدخشان

سروده ی نادره بدیعی (آناهیت)

ازکتاب دل سروده های ایران زمین

درکوچه سارهای کودکیم

بوی شعربود

بوی زلال آب رکن آباد

شبهای غم گرفته ی شیراز

وخانه ی پدری

درکوچه مان

هم چون گوهرشب چراغ

تابان بود

پدرنبود

ولی یادگارهای پدر دلخوشم می داست

شمشادهای پیر  . کرتهای سبز

افراهای بلند . 

آینه های سنگی برتاقچه های پهن

سقف های بلند

و...

صندوقخانه ای رازدار....

صندوق خانه رازدارمادر بود

مادرهرچیزیادگاررا

به سینه ی گشاده ی صندوقهای پیر می سپرد

انگشتردست دلبر

گوشواره ی زمردهندی

و....گردن آویز صاحب نظر پسندلعل بدخشان

........

این گردن آویز

ارشیرازکه معدن لب لعل است وکان حسن

مرابه سوی بدخشان پرواز می داد

ودریادخانه ی اندیشه های تاریخی ام

نقش خوارزم وخیال لب جبحون می بست

مرابه عالم صندوق خانه ی مادر

مرابه خویشتن خویش

به خانه ی پدر می خواند

که خانه ی پدری ریشه ی تپیدن بود

تپیدن دل هستی . تپیدن دل بودن

.......

منبع